Five:บันทึกของเหล่าบุคคลประเภท

     "ผมว่านะครับ ถ้าเรายังไม่มีงานเข้าอีกอยู่อย่างนี้ เราคงต้องไปตั้งสำนักงานเเถวๆข้างถนนโดยไม่มีที่คุ้มหัวเเล้วล่ะครับ"

     ผมพูดกับชายที่กำลังนั่งหมุนไปมาบนเก้าอี้มีล้ออย่างเหนื่อยหน่าย ดูสีหน้าที่ไม่ทุกข์ร้อนอะไร จนผมอยากจะเข้าไปสับกบาลสักทีนึง

     "อ่า อ่า ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันมีสัมผัสพิเศษอยู่ ขอทำนายเลย นายจ้างของเรากำลังจะเดินเข้ามาเเล้ว!"

     เขาพูดพร้อมดีดนิ้วหนึ่งทีเเละชี้ไปทางประตูสำนักงานของเรา มันเป็นประตูไม้ดูโทรมๆเพราะตึกที่สำนักงานอยู่คือตึกเก่าๆที่ดูใกล้จะพังอยู่ร่อมร่อ และตั้งอยู่ระหว่างตึกสูงเสียดฟ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ขนาบทั้งสองข้าง 

     ถ้าให้เปรียบเทียบล่ะก็ ตึกนี้ก็เหมือนกับชายชราในดงนักกล้ามนั่นเเหละ เเละสำนักงานของเราตั้งอยู่ที่นี่ชั้นบนสุดของตึกที่มีอยู่สองชั้นด้วย

     โดยหัวหน้าของสำนักงานเเห่งนี้คือคุณวิน เป็นชายวัยกลางคนที่มักจะมีคำว่า"งานจะเดินมาหาคนที่คู่ควรกับมัน"เป็นสโลเเกนของตัวเอง เเต่ที่ผมเห็นวันๆก็มักจะเอาเเต่นั่งๆนอนๆในสำนักงานไม่ทำอะไรเลย เเละอย่างนี้มันจะมีงานเข้ามารึเปล่า

     เขาเป็นชายที่ดูมาดเท่ มักจะสวมหมวกปานามาสีดำ สูง170 ผมสีดำ ตาขมกริบ มักจะสวมเสื้อกั๊กสีดำทับชุดเสื้อเเขนยาวสีขาวคอปก พร้อมเน็คไทสีดำตามเเบบฉบับชุดนักสืบในหนัง

     ผมมองไปที่ประตูเเละดูตามที่คุณวินบอกเเต่คนที่โผล่มานั้นไม่ใช่ลูกค้า 

     "พวกเรา! ดูนี่สิว่าฉันเจออะไรในป่า"

     เสียงอันฟังดูร่าเริงและแหลมสูงดังขึ้น ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดอย่างรุณเเรง ซึ่งภาพที่ปรากฏตรงหน้านั้นคือหญิงสาวที่กำลังชูงูในมือพร้อมกับฉีกยิ้มอย่างสนุกสนาน

     "เห้ย! ยายกอริร่าหยุดเลยนะ อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้นะ เอางูที่อยู่ในมือเธอออกไปด้วย!"

     คุณวินพูดเเละกระโดดขึ้นโต๊ะ เเละทำสีหน้าหวาดกลัว

     "นี่วี่วี่อย่าเอาสัตว์อัตรายเเบบนั้นเข้ามาในสำนักหน้าได้มั้ย ก็รู้นี่ว่าคุณวินเขากลัวงู"

     "เหห อะไรกัน เเต่นี่คืออาหารเที่ยงนะ"

     "นี่เธอยังเป็นเด็กผู้หญิงอยู่รึเปล่าเนี่ย!"

     ผมตะโกนลั่นอย่างท้อเเท้ใจ

     วี่วี่ เธอคือหนึ่งในสมาชิกของสำนักงานเเห่งนี้ เธอมีหน้าตาที่ดูบ้านๆเเละสำเนียงของเธอจะออกไปทางเเถวภาคอีสานหน่อยๆ เพราะเธอมาจากชัยภูมิ

     จุดเด่นของเธอคือเเว่นตากลมโต ผมที่สีน้ำตาลเเดงรวบเป็นทรงหางม้าเเต่ดูยุ่งเหยิง เเละเธอก็เป็นเด็กบ้านนอกเข้ากรุงจึงทำให้มีหลายอย่างที่เธอไม่รู้ ที่สำคัญคือเธอโง่มาก

     "นี่ หัวหน้าเมื่อไหร่จะได้ข้าวมันไก่ที่สัญญาล่ะ"

     ใช่เธอเข้ามาทำงานที่นี่เพราะคุณวินล่อด้วยอาหาร

     เธอเดินเข้ามาโดยในมือยังคงถืองูอยู่เเละตรงไปหาคุณวิน ผมกระโดดหลบเธอที่เดินผ่าน เพราะเอาตรงๆผมก็ไม่ได้ชอบงูนักหรอก

     "กะ ก็บอกเเล้วไง ว่าถ้ามีงานเข้าเมื่อไหร่เดี๋ยวจะจ่ายให้ เพราะงั้นอย่าเอางูนั้นมาใกล้นะ!"

     "เข้าใจเเล้ว งั้นทำไมหัวหน้าถึงไม่ออกไปหางานมาซักที"

     เธอพูดพร้อมยื่นงูในมือเข้าใกล้คุณวิน ส่วนคุณวินก็กระโดตไปเกาะที่หน้าต่างเรียบร้อย

     "ได้ๆเดี๋ยวหาให้เดี๋ยวนี้เลย! เพราะงั้นเอามันออกไปนะ!"

     "โอเค"

     พูดจบเธอก็โยนงูทิ้งไป

     "เห้ย! นี่ยายโง่เธอทำอะไรลงไปเนี่ย!"

     "ก็หัวหน้าบอกให้ทิ้งงู ฉันก็เลยทิ้งงูให้ไง"

     "เเต่คุณวินไม่ได้หมายถึงว่าให้ทิ้งในห้องนี้สักหน่อยนะวี่วี่!!"

     ผมพูดพร้อมกระโดดขึ้นบนเก้าอี้เพื่อหลบงู

     "เมฆเห็นมันมั้ย!"

     "ไม่เห็นเลยครับ!"

     ใช่เมฆนั้นคือชื่อผม เด็กชายบ้านๆหน้าตาบ้านๆไม่มีอะไรโดดเด่น เป็นชายวัย18ที่สอบเข้ามหาลัยไม่ติด ผมสีดำที่ดูหยุ่งเหยิง กับดวงตามักเหม่อลอย 

     ซึ่งเป็นชายที่ถูกหลอกให้เข้ามาทำงานที่สำนักงานเเห่งนี้

     เเละตอนนั้นเองก็สังเกตุเห็นงูกำลังเลื้อยไปใกล้คุณวิน

     "คุณวินระวัง!"

     ผมพูดเเละชี้ไปที่เคยเห็นงูเเละดูเหมือนคุณวินจะเห็นเช่นกัน เขาจึงพุ่งออกมาจากหน้าต่างกระโดดมาที่โต๊ะทำงานเเละกระโดดมาหาผม ผมจึงอุ้มตัวเขาไว้ในท่าอุ้มเจ้าหญิง

     "มันไปไหนเเล้ว!"

     "ผมก็ไม่เห็นเหมือนกันครับ"

     "พวกนายนี่นะเป็นผู้ชายสะเปล่า ทำตัวเป็นตุ๊ดไปได้"

     ในตอนนั้นเองผมก็เห็นงูกำลังเลื้อยตรงมาที่พวกเรา

     "วี่วี่รับนะ!"

     "เอ๋"

     ผมพูดพร้อมโยนคุณวินไปหาวี่วี่ส่วนวี่วี่ก็รับได้สบายๆ เเละในตอนนั้นงูก็พุ่งเข้ามาที่ผม ผมก็ใช้จังหวะนั้นกระโดดไปหาวี่วี่เเละเกาะบ่าเธอ

     "สมเเล้วที่เป็นบุคคลประเภทที่3 เเบบเเหกคอก"

     "อย่าเรียกฉันเเบบนั้นได้มั้ย"

     ผมพูดออกมาโดยที่ยังเกาะตัวเธออยู่ เเต่วี่วี่กลับดูไม่หนักอะไรทั้งที่เเบกชายที่สูงประมาณ170สองคน

     "เอาล่ะวี่วี่เธอช่วยพาพวกเราออกไปจากห้องนี้เถอะ"

     "นี่เจ้านายยังเป็นบุคคลประเภทที่4มั้ยเนี่ย"

     "ช่างมันเถอะน่า รีบพาพวกเราออกไปเลยนะ เเละต้องรีบจัดการเรื่องนี้ก่อนที่ยายป้านั้นมาเจอเข้า"

     พูดจบก็มีเงาของใครบางคนมายืนที่หน้าประตูทางออก

     จากนั้นผมก็เห็นงูกำลังพุ่งจะไปฉกเเต่ในช่วงนั้นเอง งูก็ถูกจับไปที่คออย่างรวดเร็ว 

     หญิงชราจ้องมองไปที่ดูอย่างพินิจพิจารณา ก่อนจะบีบหัวของงูเเหลกคามือ เเละจ้องมองมาที่พวกเรา

     " " วี่วี่เป็นคนทำ " "

    ผมกับคุณวินกระโดดลงจากบ่าวี่วี่อย่างรวดเร็วก่อนจะเดินออกจากห้องพร้อมเสียงร้องของหญิงสาวที่ดังอยู่ข้างหลัง